Soms zie je de dood langzaam aankomen en soms is het ook heel plots. Maar in alle gevallen is het zo dat je de draagwijdte van zo’n ingrijpende gebeurtenis pas kan ervaren op het moment dat het zover is. Bovendien is het een persoonlijke proces, én voor iedereen anders.
Vaak zijn we te voorzichtig, durven we ons emoties en verlangens rond afscheid nemen niet uitspreken. Nochtans is het een recht en misschien wel een plicht tegenover jezelf om te durven voelen wat je nodig hebt, om te doen wat je hart op dat ogenblik ingeeft. Van de omgeving en de betrokken professionelen vraagt dat aandacht, fijngevoeligheid en geduld. Ze hoeven hoeven geen boodschap te brengen, maar moeten de jouwe wel ontvangen…
Er komen heel wat regelingen en beslissingen kijken bij een overlijden. Iedereen is druk in de weer en in je hoofd malen non-stop gedachten en herinneringen. Nochtans moet de eerste uren na de dood niets, maar ook helemaal niets. Alle technische en administratieve handelingen kunnen gemakkelijk enkele uren wachten.
Hoe kan je op zo’n moment bij jezelf blijven en wie zijn de vertrouwde mensen die je daarbij kunnen helpen? Laat ruimte ontstaan om te voelen wat je nodig hebt. Durf dat gewoon te doen. Zodra het overlijden vastgesteld is door een arts, heb je tijd om intiem en op jouw manier aanwezig te zijn bij je geliefde.
Bescherm jezelf en neem de nodige ruimte voor dit moment, voor jou alleen. Misschien wil je wel naast je overleden geliefde gaan zitten, een babbeltje slaan of zijn of haar huid nog even aanraken. Misschien voel je de behoefte opkomen om te schreeuwen, te bidden, te vloeken, een kaarsje aan te steken, naar muziek te luisteren of je beste vriend of vriendin te bellen. Wat het ook is dat je voelt, het mag er zijn.
Aanwezig zijn bij iemand die overleden is, verhoogt je fijngevoeligheid. Je kiest op een natuurlijke manier voor echtheid en kwaliteit. Dat helpt!
